در تلاشِ شب که ابرِ تيره می‌بارد
رویِ دريایِ هراس‌انگيز

وز فرازِ برجِ باراندازِ خلوت مرغِ باران می‌کشد فريادِ خشم‌آميز

و سرودِ سرد و پُرتوفانِ دريایِ حماسه‌خوان گرفته اوج
می‌زند بالایِ هر بام و سرايی موج

و عبوسِ ظلمتِ خيسِ شبِ مغموم
ثقلِ ناهنجارِ خود را بر سکوتِ بندرِ خاموش می‌ريزدــ

پيکری افسرده را خاموش.

مرغِ باران می‌کشد فرياد دائم:

ابر می‌گريد
باد می‌گردد
و به زيرِ لب چنين می‌گويد عابر:

اندر آن هنگامه کاندر بندرِ مغلوب
باد می‌غلتد درونِ بسترِ ظلمت
ابر می‌غرد وز او هر چيز می‌ماند به ره منکوب،
مرغِ باران می‌زند فرياد:

ابر می‌گريد
باد می‌گردد
و به خود اين‌گونه در نجوایِ خاموش است عابر:

رعد می‌ترکد به ‌خنده ‌ازپس‌ِ نجوایِ‌ آرامی‌ که ‌دارد با شب‌ِ چرکين
وز پسِ نجوایِ آرام‌اش
سردخندی غم‌زده، دزدانه، از او بر لبِ شب می‌گريزد
می‌زند شب با غم‌اش لبخند...

مرغِ باران می‌دهد آواز:

ابر می‌گريد
باد می‌گردد
و به خود اين‌گونه نجوامی‌کند عابر:

اندر آن سرمایِ تاريکی
که چراغِ مردِ قايق‌چی به پشتِ پنجره افسرده می‌ماند
و سياهی می‌مکد هر نور را در بطنِ هر فانوس
وز ملالی گنگ
 

وز هراسی کور
 

وز نشاطی مست
 

وز نهيبی سخت
 

در پناهِ قايقی وارون پیِ تعمير بر ساحل
بينِ جمعی گفتگوشان گرم
شمعِ خردی شعله‌اش بر فرق می‌لرزد.

ابر می‌گريد
باد می‌گردد

باز می‌اِستد ز راه‌اش مرد،
 

پس ، به زيرِ قايقِ وارون
با تلاش‌اش از پیِ بِه‌زيستن، اميد می‌تابد به چشم‌اش رنگ

می‌کشد دريا غريوِ خشم
 

می‌گزد بندر
با غمی انگشت.

تا دلِ شب از اميدانگيزِ يک اختر تهی‌گردد
ابر می‌گريد
باد می‌گردد...

سحرگه‌
بناگاه‌ با قشعريره‌‌ى‌ درد
در لطمه‌‌ى‌ جان‌ِ ما

مژگان‌ِ حير‌ان‌ِ برگ‌‌اش‌ ر‌ا
پلک‌ِ ‌آشفته‌‌ى‌ِ مرگ‌‌اش‌ ر‌ا،
و نعره‌‌ى‌ِ ‌ازگل‌ِ ‌اره‌‌ى‌ِ زنجير‌ى‌

تا به‌ کسالت‌ِ زردِ تابستان‌ پناه‌ ‌آريم‌

به ئولين و ثمينِ باغچه‌بان

چه بگويم؟ سخنی نيست.

می‌وزد از سرِ اميد نسيمی،
ليک تا زمزمه‌يی سازکند
 

چه بگويم؟ سخنی نيست.

پشتِ درهایِ فروبسته
شبِ از دشنه و دشمن پُر
 

چه بگويم؟ سخنی نيست.
در همه خلوتِ اين شهر، آوا
 

وندر اين ظلمت‌جا
 

ور نسيمی جنبد
 

چه بگويم؟
سخنی نيست...

و روز
شرمسارییِ جبران‌ناپذيری‌ست.

آه
پيش از آن که در اشک غرقه‌شوم
چيزی بگوی

درخت،
جهلِ معصيت‌بارِ نياکان است
 

مهتابِ پاييزی
کفری‌ست که جهان را می‌آلايد.

چيزی بگوی
 

هر دريچه‌یِ نغز
بر چشم‌اندازِ عقوبتی می‌گشايد.
 

آه
پيش از آن که در اشک غرقه‌شوم چيزی بگوی،
هرچه باشد

چشمه‌ها
از تابوت می‌جوشند
و سوگ‌وارانِ ژوليده آبرویِ جهان‌اند.

عصمت به آينه مفروش
که فاجران نيازمندتران‌اند.

پيش از آن که در اشک غرقه‌شوم
 

در دستان‌ِ ماماچه‌ پليدک‌

‌هو‌ا ر‌ا مصرف‌ کردم‌
‌اقيانوس‌ ر‌ا مصرف‌ کردم‌
سياه‌ ر‌ا مصرف‌ کردم‌
خد‌ا ر‌ا مصرف‌ کردم‌
و لعنت‌شدن‌ ر‌ا، بر جا‌ى‌،
چيز‌ى‌ به‌ جا‌ى‌ بِنماندم‌.

به تو دست‌می‌سايم و جهان را درمی‌يابم،
به تو می‌انديشم
و زمان را لمس‌می‌کنم
معلق و بی‌انتها
عريان.

می‌وزم، می‌بارم، می‌تابم.
آسمان‌ام
ستاره‌گان و زمين،
و گندم عطر آگینی

که دانه می بندد

رقصان در جانِ سبزِ خويش.

از تو عبورمی‌کنم
چنان که تُندری از شب

می‌درخشم
و فرومی‌ريزم

اينک موجِ سنگين‌گذرِ زمان است که در من می‌گذرد.

اينک موجِ سنگين‌گذرِ زمان است که چون جوبارِ آهن در من می‌گذرد.

اينک موجِ سنگين‌گذرِ زمان است که چون دريايی از پولاد و سنگ در من می‌گذرد.

در گذرگاهِ نسيم سرودی ديگرگونه آغاز کردم

در گذرگاهِ باران سرودی ديگرگونه آغاز کردم

در گذرگاهِ سايه سرودی ديگرگونه آغاز کردم.

نيلوفر و باران در تو بود

خنجر و فريادی در من.

فواره و رويا در تو بود

تالاب و سياهی در من.

در گذرگاه‌ات سرودی ديگرگونه آغاز کردم.

من برگ را سرودی کردم

سرسبزتر ز بيشه

من موج را سرودی کردم

پُرنبض‌تر ز انسان

من عشق را سرودی کردم.

پُرطبل‌تر ز مرگ

سرسبزتر زِ جنگل

من برگ را سرودی کردم

پُرتپش‌تر از دلِ دريا

من موج را سرودی کردم

پُرطبل‌تر از حيات

من مرگ را

سرودی کردم.

بر ‌اين‌ کناره‌ تا کناره‌‌ى‌ ‌آمودريا

‌آبى‌ مى‌گذشت‌ که‌ دگر نيست‌:

رود‌ى‌ که‌ به‌ روزگار‌ان‌ِ در‌از سريد و ‌از ياد شد

رود‌ى‌ که‌ فرو خشکيد و بر باد شد.

بر ‌اين‌ ‌امو‌اج‌ تا رودبار‌ان‌ِ سند

زورقى‌ مى‌گذشت‌ که‌ دگر نيست‌:

زورقى‌ که‌ روز‌ى‌ چند در خاطره‌‌ى‌ نقش‌ بست‌

و‌انگه‌ به‌ خرسنگى‌ بر‌آمد و در ‌هم‌ شکست‌.

بر ‌اين‌ زورق‌ ‌از بندر‌ى‌ به‌ شهربندر‌ى‌

زورق‌بانى‌ پارو مى‌کشيد که‌ دگر نيست‌:

پاروکشى‌ که‌ ‌هر سفر شوريده‌ دختر‌ى‌ش‌ ديده‌ به‌ ر‌اه‌ د‌اشت‌

که‌ ‌اميد‌ى‌ مبهم‌ نهال‌ِ ‌آرزوئى‌ به‌ دل‌ مى‌کاشت‌.

بر ‌اين‌ رودِ پا در جا‌ى‌

‌اميد‌ى‌ درخشيد که‌ دگر نيست‌:

‌اميدِ سعادتى‌ که‌ پا بر جا مى‌نمود

ليکن‌ در بسترِ خويش‌ به‌ جز خو‌ابى‌ گذر‌ا نبود.

اشک رازی‌ ست
لبخند رازی‌ ست
عشق رازی‌ ست

اشکِ آن شب لبخندِ عشق‌ام بود.

قصه نيستم که بگويی
نغمه نيستم که بخوانی
صدا نيستم که بشنوی
يا چيزی چنان که ببينی
يا چيزی چنان که بدانی...

من دردِ مشترکم
مرا فرياد کن.

درخت با جنگل سخن‌می‌گويد
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن‌می‌گويم

نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ريشه‌هایِ تو را دريافته‌ام
با لبانت برایِ همه لب‌ها سخن گفته‌ام
و دست‌هایت با دستانِ من آشناست.

در خلوتِ روشن با تو گريسته‌ام
برایِ خاطرِ زنده‌گان،
و در گورستانِ تاريک با تو خوانده‌ام
زيباترينِ سرودها را
زيرا که مرده‌گانِ اين سال
عاشق‌ترينِ زنده‌گان بوده‌اند.

دستت را به من بده
دست‌هایِ تو با من آشناست
ای ديريافته با تو سخن‌می‌گويم
به‌سانِ ابر که با توفان
به‌سانِ علف که با صحرا
به‌سانِ باران که با دريا
به‌سانِ پرنده که با بهار
به‌سانِ درخت که با جنگل سخن‌می‌گويد

زيرا که من
ريشه‌هایِ تو را دريافته‌ام
زيرا که صدایِ من
با صدایِ تو آشناست.